Hij werd pas de tweede Fransman die de beroemde 500-mijlsrace won, sedert Gaston Chevrolet in…1920! In Indianapolis startte hij tweemaal eerder vanaf de eerste startrij met een 3de startpositie in 2010 en een 2de startplaats in 2018. In beide gevallen greep hij naast de zege. Maar deze keer mocht het dan toch lukken. Van het begin van de trainingsweek was Pagenaud bij de snelsten en het culmineerde in een zege op “the Brickyard”. Eindelijk dus. Maar wie is deze Fransman die in Amerika het goede weer maakt?
Simon Pagenaud werd geboren in 1984, in Poitiers, waar zijn ouders een buurtsupermarkt uitbaatten. Hij is een puur product van de “Franse” school en hij doorloopt de instapformules als Formule Campus (2001), Formule Renault 2000 (2002-2003) en Formule Renault Eurocup (2004). Het brengt hem in 2005 naar de Formule Renault 3.5, dat in zijn prille begindagen verkeert. De passage bij Team Saulnier brengt hem weinig bij. Na een seizoen zonder noemenswaardige resultaten en een 16de eindplaats, keert hij zijn aandacht naar de Verenigde Staten.
“Ik wilde richting F1“, vertelde Pagenaud vorig jaar in een interview. “Maar de Atlantic had een leuke prijzenpot en het was zowat mijn laatste kans die ik had om een carriére als professioneel racepiloot uit te bouwen. Dit moest ik winnen of het was afgelopen!”
De verhuis naar de Verenigde Staten
In het Team Australia vindt hij in 2006 wel zijn draai binnen de Formula Atlantic, een Amerikaans-Canadese toeleveringsserie. Hij wordt er kampioen en schuift door naar de Champ Car series, de voorloper van de Indycar. Een seizoen dat hij besluit op de 8ste plaats, niet slecht voor een rookie. Maar de Champcar loopt op zijn laatste benen en in de daaropvolgende jaren verlegt Pagenaud zijn aandacht opnieuw naar een andere discipline: endurance racen.
In de American Le Mans Series krijgt hij aan de zijde van zijn mentor Gil De Ferran (de vader trouwens van Anna, het huidige liefje van Stoffel Vandoorne) de kans om zijn snelheid te tonen aan het stuur van Acura Honda ARX wagen van het Highcroft team. Na kwakkelseizoenen in 2008 en 2009, met wel enkele zeges op het palmares, kan hij eindelijk de titel vieren in de American Le Mans Series in 2010.
Penske voor titel en zeges
Het leidt naar een terugkeer bij de eenzitters, ondertussen zijn dat in de States de Indycar Series. Eerst bij Dreyer & Reinbold Racing en HVM Racing, dan bij Schmidt (dat enkele malen de teamnaam aanpast), waar hij in Detroit in 2013 zijn eerste Indycar zege haalt. Er volgen nog overwinningen: Baltimore 2013 en de allereerste Indycar Grand Prix in 2014. Maar het is pas met de overstap naar het gekende Team Penske dat hij de grote doorbraak kent. Een seizoen met 5 zeges levert hem in 2016 de Indycar titel op. En een vicekampioenschap in 2017. Bleef er nog enkel die ene wedstrijd, die iedereen droomt te winnen: de Indy 500. Anno 2019 kan die dus van het lijstje geschrapt worden.
“Nooit opgeven” is het moto van Pagenaud. Maar met 35 jaar ondertussen, zal hij nooit meer op een F1 carrière kunnen hopen. Maar dat hoeft ook niet. Hij zit gebeiteld in de “US of A”, met bijna zeker een nieuw contract op zak voor 2020 bij Penske. De werkgever die hem “een van de meest consequente en meest productieve rijders in de Indycar Series” noemt.
(foto’s: teampenske.com)
