[et_pb_section admin_label=”section”][et_pb_row admin_label=”row”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Tekst” background_layout=”light” text_orientation=”left” use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid”]
Timo Mäkinen, vaak geciteerd als “de eerste vliegende Fin”, is niet meer. Hij stierf eergisteren op 79-jarige leeftijd. Een “vliegende Fin” was de bijnaam die gegeven werd aan Finse sporters in de atletiek. De term werd voor het eerst gebruikt voor Hannes Kolehmainen, die op de Olympische zomerspelen van Stockholm in 1912, drie gouden medailles en een wereldrecord mee naar huis nam. De term werd daarna gebruikt voor Finse sporters in het algemeen en Mäkinen was de eerste rallyrijder die met de term werd bedacht.
Mäkinen was nog een rijder uit de dagen van voor het wereldkampioenschap. Maar de legendarische rally’s schreef hij allemaal op zijn naam. De spraakmakende winst in de Monte-Carlo 1964 op de Mini, toen hij met het kleine wagentje de grote kanonnen op 20 minuten reed, maakte hem wereldberoemd. Daarna voegde hij nog zeges in de Rally van de 1000 Meren (Finland) toe aan zijn palmares, in 1965, 1966 en 1967. In die laatstgenoemde editie reed hij het gros van de befaamde Ouninpohja proef met een opengeklapte motorkap en haalde nog een … 3de plaats. Ook zeges in de RAC Rally (in 1973, 1974 en 1975) op de iconische Ford Escort, de Artic Rally (1973) en tweemaal de Ivoorkust (1974 en 1976) werden behaald. Mäkinen reed zijn laatste volledige seizoen in 1980, maar nam nog af en toe plaats achter het stuur.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
