Een van de juridische pijlers van onze samenleving is gelijkheid, u weet wel, alle Belgen zijn gelijk voor de wet. Met de regionalisering van België kan het al eens gebeuren dat er verschillen zijn tussen Vlaanderen en Wallonië: zo mag de autobestuurder in het zuiden van dit land buiten de bebouwde kom 90 km/u rijden, waar dat 70 km/u is in Vlaanderen. Dat ligt echter aan de roep om federalisering van ons mooie koninkrijkje en niet aan mogelijke onzekerheid. Die onzekerheid is ondertussen wel gemeengoed geworden als gevolg van een virus en doet zich ook voor in onze autosport.
De verschillen tussen de diverse autosportevenementen wat betreft de behandeling van het publiek, maar ook van pers, teams en rijders zijn stilaan een groter kluwen dan de vacht van een onverzorgde langharige teckel. U mag gaan, u mag niet gaan, u moet in bubbels staan, u mag niet in bubbels staan, u mag bewegen, u moet blijven zitten. Volgt u nog? Wel voor de journalisten herhalen we hetzelfde refrein, maar die journalisten, als ze al mogen gaan, moeten zich ook nog eens laten testen… Dit kan en mag niet de bedoeling zijn uiteraard. In heel dit land, zou één regel moeten gelden voor gelijkaardige evenementen en niet de willekeur van… Ja van wie eigenlijk?
Ik ben de almachtige burgemeester
Wel ook het antwoord op die vraag is divers en diffuus. Om te beginnen nemen de federale en regionale overheden amper verantwoordelijkheid in wat uiteindelijk wel en niet mag/kan in de nasleep van de coronacrisis. Powerpoints maken dat lukte… amper en beslissingen op papier zetten en laten uitvoeren, dat lukte nog veel minder. Neen, de uiteindelijke ‘macht’ werd overgedragen aan de provinciegouverneurs en de burgemeesters, mensen die in vele gevallen – op uitzondering van de grote steden – tot dan toe nog nooit met welke crisis dan ook werden geconfronteerd. Hoogstens trad de lokale beek buiten haar oevers of brak er een vete uit tussen twee aanpalende cafés over de grootte van het terras.
In veel kleinere gemeenten heeft mijnheer of mevrouw de burgemeester dan ook nog eens een dagtaak, net zoals u en ik. En dan verwachten onze hogere overheden dat deze mensen, uiterst complexe en moeilijke beslissingen inzake volksgezondheid nemen? Of zoals een Belgische autosportpromotor het goed verwoordde: “Al deze mensen willen vooral hun saus aan het gerecht toevoegen, nodig of niet… en vooral niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld.” Het gevolg is inderdaad dat u in gemeente A in een bubbel lekker dicht bij elkaar moet gaan staan, in B verspreid langs het parcours en in C de race op Tv mag volgen…” Hier en daar weigeren promotoren ook de pers, onder de noemer dat het wettelijk niet zou mogen. En wat met de persvrijheid en de vrije nieuwsgaring, dit zit volgens ons stevig in de grondwet verankerd.
Testen en testen
En dan de testen… De RACB wil naar het voorbeeld van de FIA overal testen opleggen voor de medewerkers van de omlopen, rijders, teams en zelfs de pers. Aan de vriendenprijs van 70 euro is dat dus inclusief een kleine winstmarge te midden een gezondheidscrisis. We laten u zelf oordelen. Testen die maximaal 96 uur vooraf moeten worden afgenomen. Dus tussen de test en het bezoek aan het circuit, kan ik dan niet besmet worden? Da’s pas goed nieuws…
En vervolgens dien ik de uitslag van de test voor te leggen aan een nobele onbekende. En wat met het medisch geheim in dit land? En daarna mag iedereen die negatief is de paddock in, maar iedereen moet wel een mondmasker op? Komaan… Dit soort maatregels vallen in de politiek onder de noemer ‘paraplu’.
Daarom, bedankt DG Sport en geniet van de Rally van de Semois!
