Foto ©: Volkswagen press
De Nardo was een supercar van Volkswagen, die speciaal als uitstalraam voor de knowhow van het merk was ontworpen. Met zijn W12-motor en vierwielaandrijving verbeterde hij verscheidene snelheidswereldrecords.
Midden jaren 90 besloot de uiterst charismatische baas van Volkswagen, Ferdinand Piëch, de prestigemerken te tonen dat ook Volkswagen in staat was topklasseproducten te vervaardigen. Dit was de start van het project dat zou leiden tot de Phaeton berline en de W12 coupé, die we hier voorstellen. De “superkrachtbron” van deze laatste bestond uit twee samengevoegde VR6-blokken die dezelfde krukas deelden. Dit zeer compacte blok, waarvan de serieproductie was voorzien, zou de W12 Syncro supercar aandrijven, die op het Salon van Tokio 1997 werd onthuld. Toen ontwikkelde de 5,6 liter-motor 420 pk, terwijl de door Ital Design getekende wagen was uitgerust met een vierwielaandrijving die de naam Syncro 4WD kreeg. Het volgende jaar stelde Volkswagen een roadsterversie van de W12 voor, met dit keer achterwielaandrijving. In 2001 dook dan de ultieme variant op: de Nardo. De tot 6 liter opgeboorde motor produceerde nu 600 pk en liet de 1.200 kg wegende bolide toe een topsnelheid van 357 km/u te bereiken.
Om de kwaliteiten van deze wagen en zijn buitengewone motor aan te tonen besloot Ferdinand Piech de Nardo te laten rijden op het … gelijknamige circuit! Deze cirkelvormige piste met banking was het ideale testterrein om een snelheidsrecord te vestigen. In 2001 losten vijf piloten elkaar af gedurende 24 uur om tegen snelheden tussen 350 en 360 km/u te rijden. De opdracht was reeds geslaagd met een gemiddelde snelheid van 295,24 km/u. Maar in februari 2002 zakte het team nogmaals af naar dezelfde plaats om nog beter te doen, met dit keer 322,891 km/u gemiddeld op het scorebord. Op 24 uur tijd legde de wagen een afstand van 7.740,576 km af en verpulverde daarbij tal van records, waarvan sommige nog steeds stand houden in de statistieken van de FIA!
“Een unieke ervaring in mijn carrière”, een interview met Jean-François Hemroulle.
De Belgische piloot Jean-François Hemroulle nam deel aan de snelheidsrecords in Nardo in 2001 en 2002. We blikken met hem terug op deze unieke ervaring in zijn carrière die nog vers in zijn geheugen zit!
Hoe kwam je in dit buitengewone avontuur terecht?
“Begin jaren 2000 was ik officieel piloot bij Volkswagen Motorsport dankzij de Belgian VW Club. Ik had toen deelgenomen aan de Ecotec Challenge tijdens de 24 Uren van Francorchamps. Daar werd ik door Volkswagen gevraagd om deel te nemen aan een recordpoging aan het stuur van deze buitengewone wagen.”
Hoe verliep de voorbereiding?
“De oefenritten vonden plaats op de testpiste van Volkswagen in Ehra-Lessien, nabij Wolfsburg. Dit oud vliegveld dat gedurende de Koude Oorlog werd gebouwd en door het merk wordt gebruikt om prototypes te testen, heeft als bijzondere eigenschappen over een lange rechte lijn van 8,7 km en verhoogde bochten te beschikken, zodat men er tegen zeer hoge snelheden kan rijden. Aanvankelijk was de W12-motor in een Lamborghini geplaatst voor de eerste ontwikkelingen. Ik herinner me dat het koetswerk op de bankings zo torste dat een wiel het koetswerk raakte, wat niet echt geruststellend was! We kenden ook heel wat elektrische problemen gedurende de nachtelijke testen. Zo herinner ik me zelfs zonder verlichting gereden te hebben op dat fameuze rechte stuk (lacht)!”
En dan was er de eerste poging in Nardo…
“Ja, de eerste recordpoging deden we in oktober 2001 op het circuit van Nardo. Dit cirkelvormige circuit met banking is 12,6 km lang en heeft als specifieke eigenschap dat je er voortdurend volgas kan rijden. Om deze prestatie te volbrengen waren we met vijf piloten die elkaar aflosten. Ik deelde het stuur met Emanuelle Naspetti (die in 2002 door Raimund Baumschlager werd vervangen), Mauro Baldi, Giorgio Sanna en Marc Duez. Volkswagen had er een groot evenement van gemaakt waarop heel wat journalisten aanwezig waren. Uiteraard was ook Dokter Piëch, de baas van het merk, erbij.”
Hoe verliepen je stints?
“Als ik me het goed herinner wisselden we telkens na een 1u15 van rijder, waarbij eveneens beide benzinetanks van 120 liter bijgevuld werden. Rijden tegen meer dan 350 km/u is ook fysiek zeer slopend. Het moeilijkste was steeds geconcentreerd te blijven, want rijden op een omloop zonder bochten is vrij monotoon. En in tegenstelling tot een race op een “normaal” circuit, heb je hier wel de tijd om over allerlei zaken na te denken! Ik herinner me dat ik bedacht wat de gevolgen van een ongeval (een klapband, een mechanisch defect, enz.) bij zo’n snelheid zouden zijn. Het was bijvoorbeeld ook nooit mogelijk het stuur los te laten.”
Moest je je rijstijl aanpassen voor dit project?
“Ja, we hadden veel last van de wind omdat de zee dicht bij de piste ligt. Bovendien waren de banden vrij smal om een hoge topsnelheid te bevorderen. Daarom moest we steeds erg “voorzichtig” rijden om een ongeval te vermijden. Het verbaasde me ook hoe snel je gewend raakt aan die hoge snelheid. In zulke mate dat we de indruk hadden tegen een slakkengangetje te rijden als we tot 130-140 km/u vertraagden om de pits in te duiken. Ik herinner dat me dat daardoor een van de piloten pas enkele meters voorbij de voorziene tankplaats in de pitlane tot stilstand kwam. Gewoon omdat zijn perceptie verstoord was door het waanzinnige tempo tijdens deze recordpoging!”
Hebben jullie mechanische problemen gekend?
“Neen, geen enkel. Dat is een bewijs van de grondigheid waarmee Volkswagen deze uitdaging had voorbereid. Het enige problemen dat we tegenkwamen was een aanrijding met een vos die de baan overstak, waardoor de diffusor achteraan licht beschadigd raakte.”
Wat heeft je het meest verbaasd tijdens deze 2X24 uren tegen waanzinnige snelheden?
“In februari 2002 deden we een tweede poging waarbij we het uurgemiddelde nog aanzienlijk verbeterd hebben. In het begin van deze 24 uren reden we in het gezelschap van een Lamborghini die een heel eind voorop reed om onze prestatie niet te vervalsen door zijn slipstreameffect. Maar geloof het of niet: zelfs toen ik er op ruim een kilometer achter reed, voelde ik nog steeds het aerodynamisch effect van deze wagen! Het is ongelooflijk wat deze snelheid teweeg kan brengen!”
Hoe was de sfeer tijdens deze uitdaging, die vooral een menselijke avontuur was?
“Uitstekend ! Vaak lagen we slap van het lachten tijdens de mediasessies voor de pers. Ik herinner me een moment toen we op een lijn kwamen aangewandeld met onze helmen in de hand, net als in de film Top Gun ! Uiteraard zorgde Marc Duez ook hier voor sfeer! Na de recordpoging in 2002 gingen we onze uitstekende resultaten vieren in een restaurant nabij het circuit. Het werd een dolle avond! Ik ben er onlangs nog eens gepasseerd en de baas van de zaak herinnerde zich onze bende nog steeds alsof het gisteren was. Dit blijft een geweldige herinnering: een unieke ervaring in mijn rijderscarrière!”
De snelheidsrecords in Nardo weerspiegelden zowel de technische als de menselijke topprestaties die hebben aangetoond dat de Volkswagen Groep in staat was een wagen te bedenken en te bouwen rond een motor met een unieke architectuur in zijn genre. Deze technische durf is een rode draad in de ontwikkelingen van het merk. Hierbij denken we aan de boxermotoren, motoren in lijn, in V of W, met 2, 3, 4, 5, 6, 8, 10 en 12 cilinders, of aan de talrijke prototypes zoals de XL1 Hybride, van de Passat HyMotion op waterstof, via de motoren op CNG en biofuel, en recenter het MEB elektrische modulaire platform en de komst van de ID.3.
