[et_pb_section bb_built=”1″][et_pb_row][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.72″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]
Oh…leuk. Nu kan je eens een verslag doen van “in de wedstrijd”. Verschillende mensen juichten onze inschrijving toe in de klasse recreatie van de Garnalenrit, een wedstrijd voor het VAS rittensportkampioenschap. Wel ja…waarom niet? We hebben alvast een voordeel: die nacht gaat de wintertijd in. Hopelijk moeten we die niet van onze ideale aankomsttijd aftrekken.
Dus….”Heb je dit al eens gedaan?“, vraagt Bjorn Vanoverschelde, terwijl hij zich klaarmaakt om zijn briefing te geven voor de Garnalenrit. Even denken…enkele jaren geleden besloten we eens op een blauwe vrijdagavond om meteen van start te gaan in de Tierenteynrit. Maar algauw zagen we dat het een slecht idee was, we hadden niet eens een lampje om de roadbook te lezen, laat staan een meetlatje voor de kaartfragmenten of een rekenmachine om iets uit te rekenen. Nadat we hopeloos de weg kwijt waren keerden we terug naar de uitvalsbasis, waar ondertussen quasi iedereen was verdwenen. Het was immers al 2u30 in de nacht…
Enkele weken geleden gaven we het nog een kans in Rijkevorsel. Deze keer wel gewapend met lampje, latje, schrijfgerief en rekenmachine. We kwamen aan…maar buiten de tijd en met een boel meer kilometers dan de doorsnee deelnemer. De Garnalenrit dan. Een parcours uitgezet door de befaamde Bjorn Vanoverschelde. We hebben genoeg kennis van het reilen en zeilen in de regionale federatie VAS om te weten dat deze rit anders zal benaderd worden. “Je zal alle bordjes duidelijk zien hangen“, gaf Bjorn mee. “Geen scherprijders [n.v.d.r.: opgesteld schuin van de rijrichting zodat ze moeilijk zijn op te merken]. En je zal altijd terug op de juiste weg komen. Er zijn weinig bordjes en meer stempelcontroles en onnodig van de hele reglementenboek van achter naar voren te kennen!” OK, dat was allemaal al zeer bemoedigend.
Deze keer wel met lampje, latje en rekenmachine
“Oh nee, het zit al fout”, klinkt het na 200 meter. Huh?
De vrouw ging dus om 19u26 achter de roadbook voor deel 1 en ik schoof aan met de trouwe Honda Jazz, 1400cc, automaat… Niet meteen een partij voor de Subaru’s en Porsches die vrijwel meteen met de grote lichten aan achter ons kwamen aanleunen. De vorige “recreatie” deelnemer verdween naar links, dus daar waren we al vrij zeker van. Situatie 1, van bij de start, linksaf tot een vork in de weg, en dan weer links… makkie! Wacht even… al onmiddellijk een controle na amper enkele honderden meter. Euhm…Typisch Vanoverschelde zeker? Men had er ons voor gewaarschuwd. Meteen goed wakker zijn en opletten. Nu, wij waren goed wakker (na een koffie en een dubbele portie tomatensoep), dus even kijken wat we moeten doen. Het is situatie 2: aanmelden bij de controle en afgelegde afstand noteren tot op 100 meter juist. Aha! Gelukkig hadden we er toch al aan gedacht de dagteller en de beide “trips” op de GPS op nul te zetten. En bij de controle was het “ijktraject” om de afstand te checken. 200 meter. Klopte als een bus. Even noteren dus, blad afgeven en voorbij de controle. Goed. Volgende situatie. “Oh nee, we zijn al mis” klinkt het uit de rechterstoel. Huhh?? Inderdaad. Situatie 2 was vakje 32. En op het volgende blad, bij vakje 32, stond de eigenlijke 2de situatie. Er moest dus helemaal geen afstand genoteerd te worden! Valstrik 1… en als beginner waren we er alvast met twee voeten (of in dit geval vier voeten) volledig plat ingetrapt… De eerste strafpunten werden dus al geraapt na 200 meter!
Een zelfcontrole-stempel? Nee, gewoon een slecht verlichte brievenbus…
Het zou de eerste worden van vele, vele fouten die avond. U wil een bloemlezing?
“Bordje. Letter A”, zeg ik. Na het afgeven van het blad aan de volgende controle klinkt het: “Oei, ik ben vergeten die A op te schrijven”.
“Rechts”. Ik draai links in…”nee rechts”. “Awel rechts..euh..ok, die andere rechts”.
Stoppen en kijken tussen de bomen, op een pikdonkere landbouwweg.
“Is dit een weg?”, “Neen, da’s een oprit”,
“En deze”, “Neen, onverhard staat niet aangeduid”…we sukkelen voort. De klok tikt.
“Niet te snel rijden”…”Ik rij niet te snel, ik doe amper 30 per uur!”. Op de boswegen zakt het tempo verder. De Honda Jazz is nu eenmaal geen Jeep, en ook geen rallywagen. Op een gegeven moment ontdekken we dat we wellicht 10 kilometer uit koers zitten. Hoe kan dat? Welja… er was een T-splitsing, en een kruispunt, en die weg naar links…. maar achteraf bekeken is er altijd wel een T-situatie, en een kruispunt, en een onverhard en zelfs verkeerslichten. West-Vlaanderen ligt vol van de kruispunten, binnenwegeltjes en T-splitsingen.
Later stoppen we nog eens. Die weg die scherp afdraait..hangt daar nu een stempel? Zelfcontrole? Zou het? Nee, hoor, gewoon de slecht verlichte brievenbus van een boerhof met een lange oprit. Funny!
Waar gaat het dus mis voor de nieuwelingen? Wel…overal en nergens!
UIteindelijk slaan we ergens 10 situaties over om weer aan te pikken op de kaartsituatie. En nog later maken we eens gebruik van de GPS coördinaten die de organisatie heeft meegegeven om opnieuw aan te pikken op de juiste route. Handig. En naar het einde toe geraken we weer in tijdsnood en beslissen om dan maar gelijk op GPS terug naar de start/finish te rijden. Er gaan wellicht een heel deel situaties verloren al kunnen we onderweg hier en daar nog een duidelijk herkenbare lus meepikken. Plots: stempelcontrole. “Wat doet die hier?” Ik heb er geen idee van waar we nu nog moeten stempelen, maar kijk… het blijkt de finish te zijn.
Waar gaat het dus mis voor de nieuwelingen? Wel…overal en nergens. Rij je niet ver genoeg door? Hoe interpreteer je bepaalde situaties? Wat is een Y in de weg, of een T-splitsing? Afhankelijk van wat deze of gene persoon ziet (of wil zien), zit je juist of ga je 5 km uit koers… Wonder boven wonder blijken we nog binnen de tijd, maar we incasseren wel een paar honderd strafpunten voor het missen van een half dozijn bordjes, een handvol stempelcontroles en wellicht nog meer fraais. “Het eerste jaar dat we reden, gingen we dikwijls rechtstreeks naar de finish om binnen de tijd te eindigen“, vertelt ons een VAS routinier. Hosanna! Er is dus nog hoop. De volgende tactische zet: we gaan eens van plaats wisselen. Vrouw aan het stuur en ik zal de roadbook lezen. Gapersrit, here we come!
En voor ik het vergeet. De enige die zich perfect van zijn taak kweet is onze brave Honda Jazz. Het wagentje rondde in Lichtervelde, op de terugweg naar Roeselare de 200.000 kilometer !
(foto’s: J.Moons en E.Sobry)
[/et_pb_text][et_pb_gallery _builder_version=”3.0.72″ show_title_and_caption=”on” show_pagination=”on” gallery_ids=”10341,10340,10343,10342″ fullwidth=”off” orientation=”landscape” zoom_icon_color=”#dd0000″ hover_overlay_color=”rgba(255,255,255,0.9)” background_layout=”light” title_font_size=”12″ border_style=”solid” /][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
