De 24 uur van Daytona is al jaren de vaste opener van het Amerikaanse autosportseizoen en ook de eerste van de vier grote 24-uursraces in de wereld, naast uiteraard Le Mans, Spa en de Nürburgring. De wedstrijd is dit jaar aan zijn 60ste verjaardag toe, al was er in de beginfase geen sprake van een 24-uursrace.
Foto’s: © IMSA en Porsche
Van het midden van de jaren dertig tot de jaren vijftig veroverde het ovale Daytona Beach-Road Course de harten van de toeschouwers en deelnemers. In 1959 werd vervolgens het ambitieuze plan, van William France Sr., om een nieuw permanent racecircuit van 4 kilometer (2,5 mijl) aan te leggen, werkelijkheid en verhuisden de races naar de Daytona International Speedway.
De eerste editie van de historische uithoudingsrace vond al plaats in 1959, met een 6-uursrace, die echter niet volledig zou uitgereden worden omwille van de invallende duisternis. Echter die race wordt niet in de historiek van de klassieker opgenomen. In 1962 volgde met een drie-uurs wedstrijd wel de officiële start en daarna evolueerde het evenement vrij snel naar de 24-uursrace zoals we die vandaag kennen. Opvallend detail, Rolex ondersteunt het evenement al sinds het begin van de jaren zestig en vernoemde een van zijn meest iconische horloges naar deze tempel van de autosport.
In 1966 wonnen Ken Miles en Lloyd Ruby in een Ford MK II de allereerste editie van de race over 24 uur, die tot op heden altijd werd verreden, op twee edities na: 1972 en 1974. Al heel snel werd Daytona de plek van afspraak voor de grote constructeurs, zoals uiteraard Ford en Ferrari in de begindagen, maar snel ook Porsche. Ook Lola en zelfs BMW zouden in de eerste jaren van de wedstrijd een editie naar hun hand zetten. Porsche is met achttien zeges ook ruim de meest succesvolle constructeur in Daytona. Hurley Haywood en Scott Pruett staan met vijf overwinningen dan weer bovenaan de lijst bij de rijders.
IMSA en de race veramerikaniseert
In 1982 werd de wedstrijd, onderdeel van het IMSA-uithoudingskampioenschap, wat maakte dat ze een meer Amerikaans karakter zou krijgen, maar de winnaars bleven hoofdzakelijk de Europese merken zoals Porsche en Jaguar, die met hun Groep C-bolides nog geruime tijd in de VS aan de bak konden. Zelfs Ferrari wist in 1998, met de schitterende Ferrari 333 SP nog een editie te winnen. Maar ook March, Nissan, Toyota en Riley & Scott zegevierden in Florida.
In 2003 maakten de goedkopere Daytona Prototypes hun intrede in Daytona, maar het was een Porsche 911 GT3-RS die de wedstrijd dat jaar won, als gevolgd van het beperkt aantal prototypes. In 2004 ging de overwinning dan toch naar een wat vreemd ogende ‘DP’, in casu de Doran JE4-Pontiac. De DP’s evolueerden en zijn dit seizoen aan hun allerlaatste optrede bezig, alvorens de LMDh-reglementering in 2023 zijn intrede doet.
Belgen maar driemaal
Opvallend, Jacky Ickx staat niet op het palmares van de 24-uursrace, hoewel de zesvoudige winnaar van de 24 uur van Le Mans wel… een 6-uursrace in 1972 wist te winnen. De nakende oliecrisis zorgde er dat jaar voor dat er geen race over 24 uur werd gehouden. Overigens staan er maar twee landgenoten op de erelijst van de toch wel mythische wedstrijd met de banking, met name Thierry Boutsen (1985) en de meeste Amerikaanse der Belgen, Didier Theys (1998 en 2002). Theys is met twaalf deelnames ook de meest ervaren Belg in Daytona. Marc Goossens (2), Jacky Ickx en Didier de Radigues waren landgenoten die op het algemene podium van de 24-uursrace mochten plaatsnemen.
In de historiek van de race stonden overigens 66 Belgen minstens eenmaal aan de start van de race. De meest ervaren, actieve rijders zijn Jan Heylen met acht starts, zijn negende dit jaar, en Laurens Vanthoor die al vijfmaal opeenvolgend de start nam en dat nu voor de zesde maal doet. In 2022 wordt Ugo De Wilde, met 19 jaar en twee maanden ook de jongste Belg ooit.
