[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”3.19.9″][et_pb_row _builder_version=”3.19.9″][et_pb_column type=”1_2″ _builder_version=”3.19.9″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.19.9″]
FORMULE 1: de nieuwe regels
De Formule 1 regelgeving dateert eigenlijk uit 1939. De regelgevende organisatie van toen, de AIACR (Association Internationale des Clubs Automobiles Reconnus), wilde de Duitse overheersing in de toen heersende “Formula Libre” (met enkel een gewichtsbeperking tot 750 kg) tegengaan en vaardigde een reeks nieuwe regels uit voor de Formule Internationale. De technische beperking van 1500cc drukgeladen motor of 4500cc atmosferische motor was er vooral op gericht om de dominantie van Auto Union en Mercedes tegen te gaan. De Tweede Wereldoorlog gooide roet in het eten.
Zo komt het dat het “Circuito di Torino” gehouden op 1 september 1946 in het Italiaanse Turijn, de eerste wedstrijd was die onder de regels van de Formule Internationale werd gereden. Het werd een controversiële zege voor Achille Varzi omdat Alfa Romeo aan de leidende Fransman Wimille had gevraagd om plaats te ruimen om zo een Italiaanse zege te verzekeren. De Formule Internationale en de Formula Libre bleven naast elkaar bestaan tot 1949. Het was de Italiaanse automobielclub die voorstelde om onder de nieuwe regels een wereldkampioenschap voor rijders in te richten. Maar omdat ondertussen ook de “voiturette” serie voor wagens met kleinere cilinderinhoud werd gereglementeerd, kwam men algauw tot een benoeming van de regels als “Formule Internationale numéro 1” en uiteraard “numéro 2”, later kortweg Formule 1 en Formule 2 geheten.
Er kwamen slechts 7 wedstrijden (waaronder Indianapolis) en Nino Farina had maar twee zeges nodig om de eerste wereldkampioen Formule 1 te worden in de geschiedenis op zijn Alfa Romeo 158. Voor de volledigheid misschien te vermelden: Duitsland, de verliezer van de oorlog, en dus bijgevolg Auto Union en Mercedes, mochten niet deelnemen aan autoraces.
[/et_pb_text][/et_pb_column][et_pb_column type=”1_2″ _builder_version=”3.19.9″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_image _builder_version=”3.19.9″ src=”http://www.autosportwereld.be/wp-content/uploads/2019/04/1280px-Alfa_Romeo_Alfetta_159.jpg”][/et_pb_image][et_pb_text _builder_version=”3.19.9″]
De F1 wagen in 1950: Alfa Romeo 158
Dat was de wagen van de wereldkampioen. In die tijd de topwagen in de racerij. De machine had een voorin gemonteerde 4500cc atmosferische V8 motor. Die leverde 335 pk bij 8000 t/min, wat de rijders toeliet om de bijna 760 kilogram zware machine (607 kg leeggewicht en 151 kg brandstof) te stuwen naar snelheden van 210 km/u.
Niet indrukwekkend denkt u? Voor alle duidelijkheid: dat was 210 km/u op slechte banen, stofwegen, langs palen, olievaten, bomen… in hemdsmouwen in een open cockpit zonder gordels, zonder kreukzone of koolstofvezel, zonder helm, HANS of brandblusapparaat, zonder downforce, schijfremmen en zonder…HALO (uiteraard).
“Gevaarlijk!” denkt u dan. Maar de rijders benaderden de situatie toen anders. Zij kozen uit vrije wil voor dit gevaar. De Britse rijder George Abecassis zei ooit in een interview: “Hemel nee, het was helemaal niet gevaarlijk. Voor het eerst in jaren werd er niet op ons geschoten!“. Een kwestie van benadering dus.
(foto: CC BY-SA 2.0)
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
