[et_pb_section bb_built=”1″][et_pb_row][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.105″ background_layout=”light”]
Indianapolis. Het is een naam in een select clubje van evenementen waarbij niet veel meer dient te worden gezegd. Net als Le Mans en de 24 uur, of Monaco en de Grand Prix, Dakar en rally… Zo staat Indianapolis voor de 500 mijlsrace. Maar staat de hedendaagse racefan nog stil bij de gebeurtenissen op de beroemde ovaal?
Er blijft een vooroordeel hangen van “Amerikaans”. Het is een Amerikaanse race. Logisch als je op de cijfers voortgaat. Er waren 46 Amerikaanse rijders die met 74 zeges gingen lopen. En “indycar” heeft voor de moderne F1 fan een connotatie van inferioriteit. F1 is sneller, geavanceerder en technologischer wordt er dan beweerd. Daarop twee antwoorden. Eén: het is niet waar en … andere raceseries kunnen nog heel wat leren van de Amerikaanse aanpak. En dan zwijgen we over het feit dat bijvoorbeeld F1 al eens leentje-buur speelde bij de Indycar, onder zijn diverse vormen. De safety car, de vaste pits naast de baan, de “pole position”… dat alles kwam van de Indianapolis speedway. Ja, zelfs de essentie van de Formule 1 zelve. In 1923 verbood de Amerikaanse automobielclub AAA de meerijdende mecanicien. En zo kregen we de “éénzitter”. Bovendien slaagden de Amerikanen in iets waar de F1 tot nu toe quasi vruchteloos achteraan liep: vrouwen laten racen! Ook in 2018 hebben we met Danica Patrick een vrouw aan de start, die bij voorbaat niet geheel kansloos is. De Britse Pippa Mann geraakte na twee afgebroken runs niet door de kwalificatie. Zij blijft voor het eerst sinds lang aan de kant.
Internationale zegelijst… zonder Belgen
Het was zeker niet de oudste race (Le Mans is ouder), of het eerste circuit (Brooklands opende al in 1907, Indianapolis in 1908) maar de Europeanen begrepen al snel het belang van de Amerikaanse markt. In 1911 werd de eerste 500 mijl gereden, een Amerikaans feestje, net als het daaropvolgende jaar. Maar al in 1913 waren Peugeot en Mercedes daar. Jules Goux, een Fransman op de Peugeot die in 1912 de Franse Grote Prijs had gewonnen, haalde wat men een “historische” zege zou noemen. Goux maakte een resem bandenstops en brandstofstops. En elke keer gulpte hij champagne naar binnen. Het had blijkbaar een gunstig effect op hem want hij won de race. Frankrijk werd de “tweede macht” in Indianapolis. Vier Franse rijders zegevierden en wonnen vier edities. De Fransen hebben ook anno 2018 enige ijzers in het vuur want met Simon Pagenaud en Sebastien Bourdais tellen ze enkele absolute zegekandidaten. De enige andere natie die in de buurt komt is Brazilië, met drie rijders die samen zes overwinningen haalden. Helio Castroneves hoopt een vierde maal te kunnen winnen. Hij zal dan het unieke clubje van viervoudige winnaars vervoegen van de recordhouders A. J. Foyt , Al Unser Sr. en Rick Mears. België komt in deze lijst niet voor. Er won nooit een Belg op de mythische ovaal.
Indainapolis groeide uit tot het grootste eendaagse sportevenement ter wereld. Nergens komen er op één dag meer mensen samen voor één wedstrijd dan bij de Indy 500. Ongeveer 400.000 toeschouwers! En de media uitstraling gaat nu over de hele wereld. Het aureool van “Amerikaanse race” ging al vrij snel uit het raam, zoals u hierboven kon lezen. Sterker nog, de afgelopen 10 edites zagen met Rossi in 2016 en Hunter-Reay in 2014 slechts twee Amerikaanse winnaars…
Wie volgt Takuma Sato op? Antwoord zondagavond…
(foto: indycars.com)
Lees ook:
http://www.autosportwereld.be/2018/05/21/carpenter-met-derde-indy500-pole/
http://www.autosportwereld.be/2017/12/08/het-verhaal-van-jim-nabors/
http://www.autosportwereld.be/2017/05/16/mclaren-zette-het-in-cijfers-f1-versus-indycar/
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
