Nadat hij donderdagavond de zege mis liep door een interventie van de safety car en een belachelijke regel in het reglement die de zeven leiders in de wedstrijd met een handicap opzadelde, nam Ugo de Wilde een klinkende revanche door met zijn prototype Duqueine LMP3 van Mühlner Motorsport de winst te pakken op minder dan 3 uur voor de start van de 24-uursrace.
(persbericht)
Donderdagavond was de teleurstelling groot na de eerste manche van de Road To Le Mans, waarin hij op een verre 27ste plaats eindigde nadat hij 26 minuten lang aan de leiding van de race had gereden.
“Het was uiteraard zeer frustrerend”, bekent Ugo, die als tweede was gestart en aan kop lag in de eerste Dunlop chicane. “Ik lag aan de leiding en had al een comfortabele voorsprong toen de safety car op de baan kwam. Dat zette ons een hak en vervalste de wedstrijd helemaal want het reglement schrijft voor dat de pitlane niet open is voor de verplichte rijderswissel tot de 22ste minuut van de wedstrijd. Maar, omwille van de safety car, die er geen gepaste noch constant snelheid op na hield, lag ik aan de leiding achter de safety car na 21’45”. Ikzelf en de zes deelnemers die achter me volgden, konden niet naar de pitlane. De rijders daarentegen vanaf de 8ste positie, konden dat wel. Dat is compleet absurd. Het kostte ons twee minuten aan tijd en elke kans om mee te spelen voor de overwinning. We konden er niets aan veranderen. Het reglement zit nu eenmaal zo in elkaar.”
Eens ze deze ongelukkige periode hadden verteerd, leverde de ploeg van de nr.21 een perfecte race af op zaterdag en pakte een mooie revanche door met verve en meer dan 11 seconden voorsprong de winst te pakken na dertien ronden over het 13,6 km lange circuit.
“Moritz vertrok vanaf de pole en ging ervandoor. Hij pakte ongeveer twee seconden per ronde op zijn naaste achtervolger, Jean Glorieux,” legt de 18-jarige Brusselaar uit. “Hij verloor alleen maar enkele seconden in de Slow Zone want de radio werkte niet goed en hij wist niet of er een safety car of Slow Zone was. Hij vertraagde dus te vroeg.”
Maar de Duitser gaf het stuur over aan Ugo met 9 seconden voorsprong, een voorsprong die bijna verdubbelde enkele ronden later. “Toen ik wist dat ik 18 seconden voorsprong had en er nog maar vijf ronden te rijden waren, heb ik het gas wat gelost. Het had geen zin onnodige risico’s te nemen, zeker niet in de snelle bochten waar de auto de neiging had iets teveel te oversturen.”
Ugo en Moritz mochten dus op de hoogste trede van het podium plaats nemen. “Toen ik de finishvlag zag, had ik tranen in de ogen. Ik hoorde trillingen in die laatste ronde en ik was bang dat ik nog lek zou rijden. Ik had al poles en podia gescoord hier, in karting en in de Fun Cup. Maar om hier op de hoogste trede te staan, 2u30 voordat de 24 Uur van start gaan, en de Brabançonne te horen, dat is heel pakkend. Alle dank gaat naar mijn familie, naar mijn ouders voor alle offers die zij brachten om hiertoe te komen, en ook aan de 108 personen die me gesteund hebben in dit avontuur en hun naam op mijn prototype hadden staan. Nu ga ik de 24 Uur volgen vanuit de pits van Inter Europol Compétition en Alpine. En ik hoop hier volgend seizoen terug te keren, als rijder in de grootste race ter wereld!”
