Tony Brooks, vice-wereldkampioen in 1959 en zesvoudig Grand Prix winnaar, is niet meer. De Brit maakte een bliksemcarrière in de jaren vijftig. In amper negen jaar tijd ging hij van het rijden van de Austin Healey van zijn moeder in clubraces tot de top van de autosport en zijn afscheid in de Formule 1
foto:©ferrari.com
Hij was de oudste nog levende Grand Prix winnaar. Misschien was Brooks niet de meest gekende F1 rijder en winnaar, maar tussen zijn F1 debuut in 1956 en zijn afscheid in 1961 haalde hij zes zeges, tien podia, een derde plaats in het kampioenschap en een vicekampioenschap. Charles Anthony Standish Brooks werd geboren op 25 februari 1932, overleefde als kind de Tweede Wereldoorlog en ging daarna, net als zijn vader, studeren voor tandarts. Hij leende de Austin Healey van zijn moeder om in 1952 clubraces te gaan doen, en vanaf dan ging het razendsnel. Drie jaar later stapte hij in een Formule 2 wagen en werd vierde bij zijn debuut, en nog datzelfde jaar (1955) schreef hij zich op een Connaught in, voor de buiten kampioenschap gereden Grand Prix van Syraceuse in Italië… en won! Het werd de eerste na-oorlogse zege van een Brit op een Britse wagen.
De F1 periode
Dat bracht hem onder de aandacht van de Formule 1, waar hij in 1956 zijn officiële debuut maakte tijdens de Grote Prijs van Silverstone bij het Britse BRM onder Owen Racing. Het eindigde met een ongeval en een gebroken been. Geen glorie, geen punten en geen verder F1 races dat jaar. Voor 1957 wisselde hij naar die andere legendarische Britse renstal: Vanwall. Daar kon hij, naast de grote Fangio, zijn eerste wedstrijd winnen: de Britse Grand Prix, op een wagen die hij deelde met de Argentijn. In 1958 streed Vanwall voor het wereldkamioenschap. Brooks won op Spa-Francorchamps, de Nürburgring en Monza, maar de titel ging naar zijn landgenoot Mike Hawthorn op Ferrari.
In 1959 startte Brooks voor Ferrari, en was hij titelfavoriet nadat Hawthorn in het tussenseizoen was omgekomen in een verkeersongeluk en Ferrari rijder Peter Collins de dood vond op de Nurburgring . Hij vocht het hele seizoen tegen legendes als Stirling Moss en Jack Brabham, en moest ondanks twee zeges in een seizoen van slechts acht races, toch de titel laten aan Jack Brabham op de revolutionaire Cooper-Climax (de eerste F1 wagen met motor achterin). Brooks werd wereldkampioen. In 1960 reed hij nog voor het Yeoman Credit privéteam met de Cooper-Climax en voor Vanwall, in 1961 vervoegde hij nogmaals Owen Racing en BRM (deze keer met de Climax motor) voor wat zijn afscheidsjaar werd. Hij besloot zijn F1 carrière met een derde plaats in de Grote Prijs van de Verenigde Staten op Watkins Glen.
Sportwagens en garages
Buiten de F1 reed hij ook sportwagens, met o.a. de zege in de 1000 km van de Nürburgring (1957) en de RAC Tourist Trophy (1958). Dat Brooks relatief weinig reed was te wijten aan zijn filosofie om niet aan de start te komen met wagens die niet op zijn minst in uitstekende staat verkeerden. Iets wat hij leerde na twee ongevallen die mechanische oorzaken aan de basis hadden.
Tandarts werd hij nooit. Hij startte een keten van garages en verscheen af en toe op evenementen als het Goodwood Festival of Speed. Tony Brooks stierf op 3 mei 2022, op de leeftijd van 90 jaar.
