Het Belgisch rallykampioenschap of Belgian Rally Championship is dit jaar aan zijn zeventigste editie toe. Het kampioenschap telt heel wat grote namen en de asfaltwedstrijden van ons nationaal kampioenschap trokken in de loop der jaren ook hele grote internationale figuren aan. Dit jaar staan we voor een bijzonder open editie, met vier constructeurs en heel wat kanshebbers die voor de titel strijden.
In 1954 werd voor het eerst een nationale titel in de rallysport uitgereikt en voor zover onze informatie klopt, was het Alfred Thomaes die met die nationale titel aan de haal ging, onder meer na een zege in de 12 Heures d’Ixelles en de Rallye de la Capitale, ondenkbaar vandaag de dag. In 1961 duikt een eerste naam op die driemaal de titel op zijn naam zal schrijven, met name Lucien Bianchi, iemand die toen nog vlot de combinatie rally en circuit maakte, getuige zijn zege in de 24 uur van Le Mans in 1968 en zijn zeventien deelnames aan een GP F1. Marc Duez zal jaren later eenzelfde veelzijdigheid aan de dag leggen.
Het jaar na de laatste titel van Bianchi begint Gilbert Staepelaere aan zijn indrukwekkende reeks van maar liefst negen titels in veertien jaar. Staepelaere behaalt al die titels bovendien met één het hetzelfde merk: Ford. De Antwerpenaar werd ook viermaal vice-Europees kampioen rally. Hij luidt een tijdperk in van grote weelde in de Belgische rallysport, want na hem zullen vier jonge talenten quasi anderhalf decennium lang de titels onderling verdelen: Guy Colsoul (2), Marc Duez (3), Robert Droogmans (3) en Patrick Snijers (7). Het viertal zal ook internationaal hoge ogen gooien, met successen in diverse regionale kampioenschappen, Europese titels voor Droogmans en Snijers en ettelijke deelnames aan WRC-manches. Guy Colsoul doet het bovendien met zijn Opel Manta ook in de Dakar.
Einde van de tabaksjaren
Het einde van de tabakssponsoring betekent ook het einde van de gouden jaren, al volgen er nog enkele mooie namen op de erelijst, met onder meer Grégoire de Mevius, Bernard Munster en Kris Princen. In 2003 start dan het era Pieter Tsjoen, die met acht titels op één titel van het record van Gilbert Staepelaere zal stranden. Tsjoen geeft in 2013 de fakkel vervolgens aan Freddy Loix door, die net als Staepelaere en Tsjoen een ‘vier op een rij’ kan neerzetten en dat tussen 2013 en 2016. Opvallend, een andere gerenommeerde Belgische rallyrijder, Bruno Thiry, zal nooit de Belgische titel winnen.
Naast recente titels van Vincent Verschueren (2017) en Adrian Fernémont (2019 en 2021), is vooral de tweede titel van Kris Princen de laatste jaren erg opvallend geweest. De Limburger pakte met een interval van negentien (!) seizoenen in 2018 een tweede bekroning, ongezien op het hoogste Belgische niveau.
Vorig jaar overvleugelde de Fransman Stéphane Lefevbre dan ons kampioenschap, maar zijn vertrek luidt een uiterst spannende editie 2023 in. Naast tweevoudig kampioen Adrian Fernémont, komen zeker nog een handvol andere namen in aanmerking voor de titel, denk maar aan Gino Bux, Cédric Cherain of waarom niet de jonge talenten Maxime Potty en Charles Munster. Afspraak voor een eerste verdict nu zaterdag in Sint-Truiden, al zullen de titelpretendenten er wel met ene Kris Princen moeten afrekenen. Met vijf overwinningen is Kris Princen de absolute recordhouder van de Rally van Haspengouw.
