Kurt Vanderspinnen en Anton Dupan, de winnaars in de editie van 2020, mochten met de iconische Lea Francis Hyper uit 1928 de wedstrijd op gang trekken. Vanuit startplaats Ronse gingen ze richting Nijvel voor een eerste etappe van 113 kilometer en vijf regelmatigheidstests in het donker. In hun kielzog zouden nog 120 deelnemers volgen.
(persbericht)
Het waren dan vader zoon Jurgen en Tim De Bruyne die zich met de grijsblauwe Toyota Corolla uit 1984 als leiders aanmeldden in de Expert klasse, met één enkele strafseconde voorsprong op Johan Vanhecke en Bert Werniers, als vanouds op de Volvo 360. Bij de “Classic” tikten Karel Vandamme en routinier Filip Deplancke met de Mercedes 190 aan als leiders in Nijvel voor het zeer blije duo Wesley Berloo en Bjorn Doolaeghe op de Mini. Zaterdagochtend gingen de eerste deelnemers om 8u30 alweer op pad voor een lang tweede deel richting Henegouwen dat begon met een passage langs de bossen van Couvin en de veelgesmaakte showproef het circuit van Chimay, waar enkelen in hun enthousiasme zelfs de opgestelde controles misten en anderen smeekten om nog een rondje te mogen doen. Het was echter het laatste deel op zaterdagnamiddag dat de scherprechter zou worden van de wedstrijd.
Aan de finish waren het de Expert deelnemers die zich eerst aandienden. “Een foutje hier en daar, maar over het algemeen zijn we tevreden“, vertelde Dominique Holvoet, die samen met Yannick Albert de mooie Toyota Celica GT op de tweede plaats zette. De zege, die bleef in handen van vader Jurgen De Bruyne die op de Toyota Corolla voorbeeldig werd bijgestaan door de jongste copiloot van het veld, zoon Tim De Bruyne. “Een wedstrijd met een strak tempo en opnieuw een schot in de roos“, vertelde Jurgen. Hun relaas, kan u lezen in onze “dixit”. Christophe Berteloot en Baptiste Gengoux werden met Porsche 924 nog derde nadat Vanhecke en Werniers terugvielen naar de vijfde stek. “Het laatste deel was er net teveel aan“, moest ook Bert Werniers erkennen.
Bij de Classic was het oude rot José Lareppe die, bijgestaan door zijn jongere copilote Jennifer Hugo met de Opel Kadett de zege pakte en deze prestigieuze wedstrijd mag bijschrijven op zijn rijkgevulde palmares. De pechvogels van de dag werden wellicht Berloo en Doolaeghe met de Mini. Zij bezetten de hele dag de tweede plaats om dan in de laatste etappe de mist in te gaan en naar een verre negende plaats te zakken. “Ik kon het nauwelijks geloven dat we in de namiddag nog steeds tweede waren. En dan maak ik twee fouten op eenzelfde RT, weg goede klassering. Hoewel negende nog steeds mijn beste BWC resultaat is“, merkte Bjorn Doolaeghe op. Nic Papijn en Alexis D’Hoore met de Porsche 911 pakten een tweede plaats terwijl Mario Varrewaere en Bjorn Clauw hun Porsche 944 op de derde trede zetten.
En het besluit? Wel, zoals steeds moeten we afsluiten met een pluim voor de organisatie die opnieuw een prachtige wedstrijd wist op te zetten, vol uitdagingen en unieke locaties, omkaderd met alle mogelijke faciliteiten zowel voor de deelnemers als voor de geïnteresseerde toeschouwers, overgoten met een sfeer die alleen maar uitnodigt om er volgende keer…opnieuw bij te zijn. Afspraak in 2022!
DIXIT
Jurgen Debruyne, winnaar van de Belgian Westhoek Classic 2021, klasse Expert
“We kwamen zoals steeds aan de start met als ambitie een leuk weekend te beleven, en beter te doen dan ons startnummer 14, het resultaat van vorig jaar dus. Het was leuk om dicht bij huis te kunnen beginnen: de technische controle bij PTR was op slechts 5 minuten van bij ons. De eerste etappe ging zonder grote problemen. We waren wel verbaasd toen we vrijdagavond bovenaan de tabellen stonden. Zaterdag moesten we dus als eerste de baan op, zonder hoop om de vele topteams achter ons te houden. Alles bleef vlot verlopen en bij de middagstop bleken we nog steeds op de eerste plaats te staan. In de namiddag nam de spanning toe omdat we in ons achterhoofd toch begonnen denken aan de overwinning. We namen hier en daar wel wat strafseconden door andere weggebruikers, maar dat hoort er bij in onze sport. Stress had mijn copiloot, zoon Tim, niet. Omwillevan zijn volleybalcarrière denk ik, want daar moet hij omgaan met veel druk in belangrijke wedstrijden. Tim is een jonge sportieve kerel die dit soort situaties goed kan plaatsen, laat zich niet gek maken en wordt niet overmoedig. De sfeer in de wagen zit ook altijd goed, we begrijpen elkaar en dat resulteert in een goede samenwerking. De proef op Chimay was leuk, een meerwaarde in dit soort wedstrijden. Het blijft natuurlijk oppassen, want er is meer te verliezen dan te winnen. Er volgde nog een pittige eindsprint met enkele kaartfragmenten. Bij één van de constructies werd het toch even heel warm, want Tim vond pas in de laatste seconden voor de start van de RT een uitweg. Na de aankomst was het nog een tijdje wachten op de definitieve resultaten , maar toen kwam de verlossing, de overwinning was een feit! De BWC 2021 was opnieuw een schot in de roos, een wedstrijd met een strak tempo, maar toch ook een dosis navigatiewerk. Wij vonden het niet de moeilijkste, maar het was uiteraard geen zondagswandeling!”
