Foto’s: © Willem Staat, Jacques Letihon en Hans Saenen
In heel wat commentaren over de 24 Uur van Zolder en de mogelijke datum van de race in 2020, wordt naar de editie 2010 van de Race Promotion Night of de 10 Uur van Zolder verwezen. Die race vormde toen, op zaterdag 13 november, de finale het Belcar kampioenschap met een ongelofelijk sterk deelnemersveld en zelfs latere winnaars van de 24 Uur van Le Mans aan de start.
In tegenstelling tot wat vandaag het geval is, stond de 24 Uur van Zolder in 2010 niet op de kalender van het Belcar kampioenschap. De langste race was toen zonder meer de 10 Uur van Zolder, het sluitstuk van het kampioenschap. De 10 Hours of Zolder waren toen voor de eerste en laatste maal de afsluiter van het Belcar Endurance Championship en in de annalen van de Belgische autosport zal de wedstrijd zeker herinnerd blijven. In apocalyptische omstandigheden, met stortbuien van start tot finish werd een schitterende strijd om de zege gevoerd en parallel was er een al even spannende strijd om de nationale uithoudingstitel.
De hemelsluizen boven Circuit Zolder openden zich ’s ochtends en tot de finish van de 10 Hours of Zolder zou het ononderbroken zwaar blijven regenen, wat de race uiteraard enorm zou beïnvloeden. De omstandigheden waren voor alle deelnemers zwaar wat Maxime Soulet – toen met Porsche en ProSpeed op titeljacht – na zijn eerste stint meteen ook duidelijk maakte: “De omstandigheden waren op de limiet van het toelaatbare, de zichtbaarheid was zeer beperkt, zo was het vaak onmogelijk om de vlaggen van de baancommissarissen te onderscheiden. Ook aquaplaning was een groot probleem. Iedere ronde veranderde de toestand van de piste en moest ik mijn rempunten aanpassen. Dit was misschien wel de zwaarste stint uit mijn carrière.”
Marc Goossens, Maxime Soulet en de Brit Richard Westbrook pakten het maximum van de punten na het eerste kwart van de race, wat maakte dat de tandem Soulet-Goossens een stap dichter bij de titel stond, tegenover hub belangrijkste rivalen, Greg Franchi en Anthony Kumpen in de WRT Audi R8 LMS, toen bijgestaan door de Zwitser Marcel Fässler, die overigens enkele maanden later zijn eerste 24 Uur van Le Mans zou winnen.
Het was dus het Luikse Prospeed Porsche dat in het eerste deel van de race naar zege en titel leek te rijden, tot echter Richard Westbrook in de fout ging. “Ik ging rechtdoor in de Villeneuve chicane en op het eerste zicht leek het dat er niets fout was, maar plots ging de watertemperatuur van de wagen omhoog. De radiator was door de schuiver doorboord losgekomen en ik diende uiteraard onmiddellijk binnen te komen. Ondanks een uiterst snelle interventie van het team verloren we kostbare tijd. Ik ben uiteraard ontgoocheld en meer kan ik niet zeggen.”
Marc Goossens, Maxime Soulet en Richard Westbrook weigerden de handdoek in de ring te gooien, vochten zich nog naar de vierde plek terug en strandden zo op een half punt van de titel, een titel die naar het piepjonge team van Vincent Vosse ging. Vosse en Audi pakten ook de zege in Zolder met het trio Bert Longin, François Verbist en de Belgische eenzitterhoop Benjamin Bailly. Zij gingen Enzo Ide, Ruben Maes en Marc Lieb vooraf, in de kleuren van Porsche en ProSpeed. De kersverse kampioenen Kumpen en Franchi werden derde, net voldoende voor de titel.
